Θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να μπεις σε ένα κατάστημα για να ζητήσεις ένα πουκάμισο και να αγοράσεις το πρώτο πουκάμισο που θα σου δείξει ο πωλητής; Μάλλον όχι. Βασικά, δεν φαντάζομαι ότι κάποιος θα έμπαινε σε ένα κατάστημα και θα έλεγε: «Θέλω ένα πουκάμισο, όποιο να ‘ναι». Φυσικά, όσο σαφέστεροι είμαστε σε αυτό που ζητάμε, τόσο πιο εύκολα θα ανταποκριθεί στις ανάγκες μας ο πωλητής, τόσο πιο επιτυχημένη θα είναι η αγορά μας και τόσο πιο ικανοποιητική θα είναι η εμπειρία μας στο συγκεκριμένο κατάστημα. Πάτησε και ενημερώσου!
Με το ίδιο σκεπτικό, ο επιχειρηματίας-εργοδότης, ως πελάτης του υπαλλήλου του, έχει μέγα συμφέρον να είναι σαφής στο τι ζητάει, τι μπορεί να δώσει και τι στόχο εξυπηρετεί αγοράζοντας την υπηρεσία του υπαλλήλου του. Διαφορετικά, μιλάμε απλά για «την εργοδοτική νεύρωση», με την παραδοχή του ορισμού της νεύρωσης ως την επανάληψη μιας συμπεριφοράς που συνειδητά μας ζημιώνει.
Στις περισσότερες επιχειρήσεις στις οποίες πραγματοποιήσαμε διαγνωστικό έλεγχο την τελευταία δεκαετία, οι εργαζόμενοι είχαν προσληφθεί για να καλύψουν κενές θέσεις εργασίας, χωρίς να έχουν σαφή περιγραφή των στόχων της επιχείρησης, της θέσης τους σε κάποιο υποτυπώδες οργανόγραμμα, του κόστους τους και σαφώς των συντελεστών της παραγωγικότητάς τους, βάσει των οποίων θα αξιολογούνταν. Και σε αυτό το σημείο είναι που διαπιστώνεται πάντα ότι ο μέσος Έλληνας εργοδότης δεν έχει ιδέα τι σημαίνει παραγωγικότητα και πώς το έλλειμμα παραγωγικότητας υπονομεύει την επιχείρησή του αργά και σταθερά.
Η παραγωγικότητα, όχι μόνο του προσωπικού μας, αλλά και όλης της επιχείρησης, είναι ένας αριθμητικός λόγος, κοινώς ένα κλάσμα. Αριθμητής είναι το κόστος ενός παραγωγικού πόρου και παρονομαστής ο τζίρος που ο συγκεκριμένος παραγωγικός πόρος παράγει για την επιχείρηση. Αν το κλάσμα αυτό είναι ζημιογόνο για την επιχείρηση, τότε ο συγκεκριμένος πόρος είναι αντιπαραγωγικός και αυτό συμπαρασύρει και την παραγωγικότητα της επιχείρησης συνολικά. Βασική προϋπόθεση, βέβαια, αποτελεί ο επιχειρηματίας να έχει σχεδιάσει μόνος του ή με τη βοήθεια ειδικών το κλάσμα βιωσιμότητας και ανάπτυξης της επιχείρησης, κοινώς, πόσο % (τοις εκατό) επιτρέπεται να είναι το κόστος ενός παραγωγικού πόρου επί του τζίρου που αυτός ο πόρος παράγει.
Από τη στιγμή που η συγκεκριμένη παράμετρος αποτελέσει τον πυρήνα της εργασιακής κουλτούρας σε μια επιχείρηση, προκύπτουν και οι προϋποθέσεις και ενδείξεις μιας υγιούς επιχείρησης, όπως περιγράφεται παρακάτω. Και αυτό γιατί σε μια επιχείρηση που αντιμετωπίζει τον παραγωγικό πόρο, π.χ. τον εργαζόμενο, ως κέντρο κόστους και τον εκπαιδεύει στη φιλοσοφία αυτή, παρατηρούνται τα εξής φαινόμενα:
• Ο εργαζόμενος ζητά να αμειφθεί συνειδητά, βάσει της παραγωγικότητάς του.
• Ο εργαζόμενος διασφαλίζει αδιαπραγμάτευτα την αύξηση στην αντιμισθία του, όταν κρίνει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να τη ζητήσει και μπορεί να τεκμηριώσει το αίτημά του.
• Ο επιχειρηματίας προσλαμβάνει κατάλληλους υποψηφίους σε θέσεις εργασίας με συγκεκριμένες προδιαγραφές, αντί να δημιουργεί θέσεις εργασίας με προδιαγραφές που ταιριάζουν στις ιδιαιτερότητες των υπαλλήλων.
• Το κέρδος της επιχείρησης γίνεται κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξή της και τους αφορά όλους, καθώς αμείβονται όλοι κατ’ αναλογία της ανάπτυξης αυτής.
• Δημιουργείται ένας ιδιαίτερος επιχειρηματικός πολιτισμός στην επιχείρηση, όπου όλοι επενδύουν στην ανάπτυξη και την αυτοανάπτυξη μέσω της εκπαίδευσης.
Η σημερινή επιχείρηση, περισσότερο από ποτέ, έχει ανάγκη από στελέχη που παίρνουν την εργασία τους προσωπικά. Ποιο στέλεχος, λοιπόν, δε θα πάρει την εργασία του προσωπικά, όταν βλέπει τον εργοδότη του ως τον μοναδικό και σημαντικότερο πελάτη του;
